Er loopt een spoorlijn door de Siciliaanse plaats Fiumefreddo (“Koude
Rivier”). Aan weerskanten van die spoorlijn lopen twee wegen: aan de ene kant
een drukke provinciale weg, aan de andere kant een rustige lokale. Italië is
ingericht voor auto’s, niet voor fietsers of voetgangers. Als je met de auto
rijdt, dan heb je weinig last van zo’n spoorlijn. Maar voor langzaam verkeer
kan het een uitdaging zijn om zonder een al te grote omweg aan de overkant van
het spoor te komen.
Als we op vakantie gaan, dan stippel ik van tevoren een hardlooproute
uit. Daar waar de kaart onduidelijk wordt, schakel ik over op satellietbeelden.
Op die manier kom ik er meestal wel uit. De beelden toonden, vlakbij het hotel,
een voetgangersbrug over het spoor. Nog geen vijftig meter verderop stond er
nog eentje. Verder was noch in noordelijke, noch in zuidelijke richting een
dergelijke constructie te ontwaren binnen een straal van kilometers. Vreemd.
Ter plaatse liep ik richting brug nummer één. Het weggetje erheen was
afgesloten met een ketting. Nou, dan ga ik wel naar brug nummer twee, dacht ik.
De brug was gemaakt met van die metalen roosters. Door de opening van de
onderste treden groeide onkruid. Ach ja, Italianen zijn geen voetgangers,
realiseerde ik me. Maar mij bracht die brug keurig naar de overkant. Ik kwam
uit op een betegeld plateautje. Maar waar ik een pad naar de provinciale weg
verwachtte, lag slechts een brede greppel. Een hek en dichte begroeiing
weerhield me ervan die kant op te lopen. Waarheen dan? Ah, ik zag een totaal
overwoekerd pad richting brug nummer één. Misschien kon ik daarvandaan wél de
weg bereiken. Voorzichtig mijn voeten plaatsend, uitkijkend voor doorns,
bereikte ik zo’n zelfde tegelplateau. Met zo’n zelfde hekwerk en eveneens zonder
pad naar de weg. Beteuterd beklom ik de brug om terug te keren naar ‘mijn’ kant
van het spoor. Daar was ook weer zo’n plateau, op het eerste oog zonder uitweg.
Gelukkig zag ik een olifantenpaadje door het dichte struikgewas, dat mij op een
geasfalteerde weg bracht – aan de andere kant van die ketting. Daar ben ik toen
maar overheen gestapt en ik ben die lokale weg op en neer gaan rennen. Die
route naar de overkant van de spoorlijn was overigens ook al tweede keus. Toen
ik de route, die thuis had voorbereid, met de auto ging verkennen, stuitte ik
op een hoog hekwerk dat de hele weg afsloot. Dat kan daar kennelijk zo maar.
Dan ben je dus goed voorbereid, blijkt de werkelijk iets anders voor je
in petto te hebben. Een collega had zo’n zelfde situatie meegemaakt, maar dan
ICT-gerelateerd. Hij had een nieuwe iPad gekregen, en daarbij de keuze of hij
hem zelf ging inrichten of met begeleiding. Hij koos voor dat laatste en zag de
werkelijkheid al meteen op pagina twee afwijken van de installatiehandleiding.
Had hij gekozen voor doe-het-zelven, dan was hij op dat punt waarschijnlijk met
z’n handen in het haar komen te zitten. De installateur kon de klus – dankzij
inhoudelijke kennis en met de nodige improvisatie – afmaken.
Informatiebeveiligers houden van nature niet zo van improviseren.
Improviseren betekent namelijk zelf nadenken, aannames doen en niet meer
omkijken als het eenmaal werkt. Terwijl “hij doet het!” niet per se hetzelfde
hoeft te zijn als “hij doet het en het is veilig”. Maar ja, je werkt
improvisatie natuurlijk wel in de hand als de handleiding niet klopt met wat je
in het echt voor je ziet. Ik moest met mijn hardlooproute ook improviseren,
maar het voelde niet heel fijn om langs een weg zonder stoep te lopen, waar de
Italianen al bellend met veel te hoge snelheid overheen jakkeren.
Zeker bij improvisatie geldt: wees je ervan bewust dat je je buiten de
gebaande paden begeeft en wees extra alert. Als je merkt dat er vreemde dingen
gebeuren, staak die activiteit dan en roep deskundige hulp in. Iedereen kan
fouten maken, maar als je bij geconstateerde problemen geen actie onderneemt,
dan ben je nalatig – en dat is verwijtbaar.
Hoe zit het nou met die bruggen? Ik heb een theorietje. Een bouwbedrijf
heeft steekpenningen aan het gemeentebestuur betaald om opdracht te geven voor
de bouw van die twee onzinnige bruggen. Het bedrijf heeft die opdracht
natuurlijk binnengehaald en daar lekker aan verdiend. En ach, dat de bouwwerken
nergens toe dienen, daar ligt in dat land waarschijnlijk niemand van wakker.
En in de grote boze buitenwereld …
... keek Facebook met je mee – via je camera.
... heet 5G veiliger te zijn dan 4G, maar er zijn (natuurlijk) toch
alweer nieuwe kwetsbaarheden gevonden (die dan deels ook nog eens ‘backwards
compatible’ blijken te zijn).
... waarschuwen de autoriteiten in Los Angeles voor juice jacking: het besmetten van je telefoon via een openbaar
oplaadpunt. De waarschuwing is overigens net zo goed van toepassing op
Nederland en de rest van de wereld.
... mag je fabrikanten niet op hun blauwe ogen geloven dat ze een
kwetsbaarheid hebben verholpen, ontdekte de Vrije Universiteit.
... heeft diezelfde fabrikant met nog een andere gepubliceerde
kwetsbaarheid te kampen.
... heeft een Amerikaanse digitale rechtengroepering een
gezichtsherkenningsactie gehouden om op een verbod op gezichtsherkenning voor surveillance-doeleinden aan te dringen.
... is de Tweede Kamer ten prooi gevallen aan een phishing-test. Een
makkelijke prooi, vrees ik.
... is publiek-private samenwerking de sleutel tot het wereldwijd
bestrijden van cybercrime.
... lanceerde de overheid deze week de Basisscan Cyberweerbaarheid voor
ondernemers.
... verzamelt Google medische
gegevens van miljoenen Amerikanen.
... is het verzamelen van data het echte probleem, niet de
bescherming ervan.
... kun je een uur vullen met een presentatie over alleen maar
wachtwoorden. Wel een aanrader!
... vraagt een Italiaanse bank geld voor het wijzigen van je wachtwoord
en geeft daarbij ook nog heel slechte adviezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten