Binnenkort wordt zoonlief, volgens de wet, een volwassen jongeman. Het bereiken van de achttienjarige leeftijd betekent echter nog niet per se dat zo iemand dan ook volledig zelfstandig door het leven kan (of wil), zoals menige ouder zal beamen.
Een van de consequenties van het bereiken van meerderjarigheid is de
verplichting om zelf een ziektekosten-verzekering te hebben. Onze huidige
verzekering dacht daar een slaatje uit te kunnen slaan: omdat ik de jaarpremie
in één keer betaalde, vonden zij dat ik de premie voor m’n zoon ook maar meteen
in januari moest betalen. Het heeft even wat moeite gekost, maar ik kon ze
uiteindelijk duidelijk maken dat dat nergens op slaat en dat het helemaal niet
vanzelfsprekend is dat mijn zoon zich bij hen gaat verzekeren.
Om de jeugdige zelfstandigheid te bevorderen, heb ik hem verzocht om
zelf op zoek te gaan naar een geschikte verzekering (om daar meteen aan toe te
voegen dat we, na zijn initiële speurtocht, samen verder kijken). Ik wilde hem
laten ervaren dat er best wel wat bij komt kijken en dat er diverse keuzes
moeten worden gemaakt. Daarbij gingen mijn gedachten terug naar 1990, toen ik –
als ziekenfondsverzekerde – de rijksdienst betrad en me derhalve particulier
moest verzekeren. Ik weet niet meer hoe dat toen precies ging, maar wel dat het
toen allemaal veel overzichtelijker was.
Reeds een dag later dat hij het had uitgezocht. Voor “iets van
honderddertig euro” had hij een verzekering waar de tandarts en de
fysiotherapeut bij in zaten. Die laatste leek hem wel handig vanwege zijn
sportieve uitspattingen en z’n bijbaantje in de supermarkt, waar hij een paar
avonden in de week heer en meester over groente en fruit is, en dus het nodige
til- en bukwerk verricht. En die tandarts, tja, daar gaat hij inderdaad tweemaal
per jaar naar toe voor controle en soms ook wel een keertje extra. Overigens
was hij ook in de veronderstelling dat Toeslagen zijn ziektekostenverzekering
(volledig) betaalt.
Kortom, hij had wel degelijk nagedacht over zijn verzekering en daarbij ook
een paar keuzes gemaakt. Goed zo, jongen! Ik had nog wel een paar dingetjes toe
te voegen. Om te beginnen dat Toeslagen niet zomaar z’n verzekering ging
betalen, maar daar een inkomensafhankelijke bijdrage aan zou leveren. Verder
heb ik uitgelegd dat Nederland kampioen verzekeren is: bij veel producten,
zoals mobieltjes, fietsen en wasmachines wordt tegenwoordig een verzekering
aangeboden (soms vermomd als ‘verlengde garantie’), en velen lijkt dat zonder
lang nadenken een goed idee. Om een beetje fatsoenlijk met je geld om te gaan
moet je echter verder kijken.
Zoals: hoeveel kost die (extra) verzekering nou precies? En wegen die
verzekeringskosten op tegen de te verwachten medische kosten? Ai, dat is een
lastige vraag: hoe weet je vooraf welke kosten je gedurende het jaar gaat
maken? Dat weet je natuurlijk nooit zeker, maar je kunt een inschatting maken
op basis van je verleden. Ben je kind aan huis bij de tandarts? Dan is zo’n
verzekering, afhankelijk van welke kosten ze allemaal dekt, misschien wel een
goed idee. Heb je daarentegen oersterke tanden en kiezen en kom je hooguit bij
de tandarts omdat dat nu eenmaal hoort, dan kun je de kosten voor die controles
beter uit eigen zak betalen. En hoeveel kost nou eigenlijk zo’n sessie bij de
fysio, en hoeveel sessies vergoedt de verzekering?
En dan is er nog het eigen risico. Als je medische kosten naar
verwachting onder het wettelijke eigen risico blijven, dan kun je net zo goed
een hoger eigen risico nemen. Dat scheelt premie, en die uitgespaarde kosten
kun je desnoods besteden aan medische kosten. Komen die er niet, dan kan dat
geld in de spaarpot. Bij dat alles speelt die spaarpot trouwens wel een
belangrijke rol. Als de medische kosten een keer flink uit de hand lopen
terwijl je een magere verzekering hebt afgesloten, heb je dan voldoende geld om
die kosten zelf te kunnen dragen? Verzekeringen zijn er nou juist om je
financieel te beschermen tegen kosten die je, áls ze zich voordoen, niet zelf
kunt betalen.
En dat, zo sloot ik ons gesprek af, is nu wat ik voor mijn werk doe:
risicoanalyses uitvoeren. Kijken naar dreigingen, de ernst ervan, mogelijke
maatregelen en de impact daarvan. Nemen we maatregelen, of accepteren we het
risico? Bij dat laatste hoort ook dat we – heel volwassen – niet gaan zitten
huilen als de dreiging zich daadwerkelijk manifesteert. Het is geen exacte
wetenschap, dus je kunt er naast zitten. Bovendien kan een manager er, vanuit
zijn bredere verantwoordelijkheid, anders tegenaan kijken en niet in je advies
meegaan. Uiteindelijk draait het om het maken van keuzes die goed voelen en die
je kunt verantwoorden.
Volgende week verschijnt er
geen Security (b)log.
En in de grote boze buitenwereld …
- maken fraudeurs moeite- en schaamteloos misbruik van de pandemie.
- doet de corona-app het even niet, vanwege een privacy-issue op Android-telefoons.
- sleept een groep Amerikanen Google vanwege dat issue voor de rechter.
- was een Brits spoorwegbedrijf niet alleen het slachtoffer van ransomware, maar werd ook nog eens het mailaccount van hun directeur gebruikt om dat wereldkundig te maken.
- kan een QR-code je naar een verkeerde bestemming leiden.
- behoren domeinnamen tot de kroonjuwelen van ieder bedrijf.
- kun je natuurlijk ook een password manager hacken. (En toch is het slim om er eentje te gebruiken.)
- zijn de klanten van die password manager nu doelwit van een phishingaanval.
- werkt de overheid aan een digitaal paspoort.
- leiden cybercriminelen een saai leven.
- zitten diezelfde cybercriminelen wel goed in de slappe was.
- is de bescherming van je privacy een belangrijke functie van chat-apps.
