Halloween is net achter de
rug, maar mijn gezin had een week eerder al een dosis griezelige ervaringen. We
waren op vakantie op Sicilië, waar we in het gezellige plaatsje Taormina langs
een kousenwinkel liepen. Nou trekt een dergelijke winkel zelden mijn aandacht,
maar deze viel op omdat in de etalage een levensgrote beeltenis stond van
iemand die we kenden, maar we konden niet zo snel op haar naam komen. Toen we
er op de terugweg weer langs liepen, schoot hij me te binnen: het was Julia
Roberts. Nu zijn er ergere dingen om
te zien dan mevrouw Roberts, maar het werd een beetje griezelig toen we even
later op de autoradio tussen al het Italiaanse gekwek zomaar ‘Julia Roberts’
hoorden. Ach ja, grappig toeval, denk je dan.
Een dag later liepen we in
de havenstad Messina langs het gloednieuwe, gigantische cruiseschip MSC Bellissima. Geïmponeerd door de
afmetingen van dit varende megahotel zochten we later wat gegevens erover op.
Er stond ook bij dat het schip in maart van dit jaar was gedoopt door de (inmiddels
bejaarde) actrice Sophia Loren. Een dag later wandelden we andermaal door
Taormina, want, zoals gezegd, het was daar gezellig. We keken in de etalage van
de een of andere winkel en van wie hing daar een kleine, ingelijste foto? Juist
ja, van de peettante van die boot.
Onze dochter heeft, zoals
vrijwel alle schoolmeisjes, lang haar en dat draagt ze meestal in een staart of
vlecht. Al wandelend had ze er uit de losse hand een wat langwerpig knotje van
gemaakt. Ik zei: “Goh, je lijkt wel op Isabel Allende.” Wie? De vrouw van
wijlen de Chileense president Salvador Allende, beweerde ik, maar ik vergiste
me: ik bedoelde Evita Peron, echtgenote van de Argentijnse president. Die zag
je vaak met zo’n langgerekt knotje. Even later liepen we langs een boekwinkel.
In de etalage stond prominent een boek van... Isabel Allende. Zij is
schrijfster en een nicht van die president.
Er volgde nog een ‘hoe
dan?’-momentje. Wandelend door Catania maakte onze zoon een grapje over de dood
zoals alleen tieners dat kunnen. In de volgende zijstraat was een
begrafenisondernemer gevestigd. Daarmee hebben we onze reeks Siciliaanse griezeligheden
op gepaste wijze afgesloten.
In de informatiebeveiliging zien we ook wel eens spoken. Zo dacht een
collega jaren geleden dat zijn mail was gehackt, want er waren vreemde mailtjes
vanuit zijn zakelijk account verzonden. Na wat doorvragen kwam de aap uit de
mouw: het zoontje van de collega had op diens iPad gegamed en daardoor waren –
via knippen en plakken – wat vreemde extra’s terechtgekomen in mailtjes die de
collega zelf had verzonden. Leerpunt: ga niet meteen uit van de ergste
complottheorieën, maar zoek het in eerste instantie – letterlijk – dicht bij
huis.
Er wordt sowieso best vaak moord en brand geschreeuwd, terwijl het
achteraf een storm in een glas water blijkt te zijn. Met dat glaasje water kun
je het brandje vaak prima blussen. Vanuit gebruikersperspectief begrijp ik die
geschrokken reactie overigens wel. Je ziet een onwerkelijke situatie en zoekt
de oorzaak daarvan buiten jezelf. Professionals daarentegen horen kalm te
blijven en eerst eens naar een ‘gemakkelijke’ oorzaak te zoeken, een plausibele
verklaring.
Overigens kan achter een plausibele verklaring toch nog een spookje
schuilgaan. Was het bijvoorbeeld wel zo verstandig om dat zoontje toegang tot
de zakelijke iPad te geven? ‘Verstandig’ als in: mag dat wel? Als je zakelijk
en privé goed van elkaar scheidt, dan vermijd je verrassingen. Scheelt ook een
hoop geld, want ik denk dat het scenario er ongeveer als volgt uitziet. Je
constateert iets, laat het aan je collega’s zien, die heel behulpzaam met je
gaan meedenken, en als ze er met z’n allen niet uitkomen wordt de hulp van
deskundigen ingeroepen. In het voorbeeld liep dat niet via de helpdesk (zoals
het hoort), maar kwam het rechtstreeks bij mij terecht. “Ik ken wel iemand die
je kan helpen”, zal iemand gezegd hebben – een neveneffect van naamsbekendheid
als blogger. Tegenwoordig stuur ik mensen sneller door naar de helpdesk, maar
zo’n incident ertussendoor heeft ook wel z’n charme. Met het gevolg dat ik het er
ook weer met collega’s over heb. Voor je het weet heb je dus een heel treintje
collega’s aan het werk voor wat terug te voeren is op het niet naleven van het
beleid. En die collega’s kosten allemaal geld.
Kijk maar uit, voor je het weet kijk ik je streng aan vanaf een foto die
je toevallig ergens tegenkomt.
En in de grote boze buitenwereld …
... voelden twee journalisten Huawei stevig aan de tand over de
vermeende spionagepraktijken.
... was het netwerk van een Indiase kerncentrale besmet met malware uit
Noord-Korea.
https://www.zdnet.com/article/confirmed-north-korean-malware-found-on-indian-nuclear-plants-network/
... mag een werkgever niet aan zijn zieke medewerker vragen wat hij
heeft.
... sleept WhatsApp een Israëlisch bedrijf voor de rechter wegens hulp
aan overheden bij het kraken van telefoons van burgers.
... bepaal je voortaan zelf wat er gebeurt met geluidsfragmenten die je
slimme assistent opneemt.
... wil Australië gezichtsherkenning gebruiken om te toetsen of iemand
oud genoeg is om naar online porno te kijken.
... legt Edward Snowden op indringende wijze uit hoe jouw smartphone jou
bespioneert.
... kun je natuurlijk ook een heel land hacken.
... is niet alles waar wat je over VPN’s hoort.
... hebben je nabestaanden toegang tot jouw accounts nodig. Deze blog
beschrijft hoe je dat kunt organiseren.
... hoor je steeds vaker dat het einde van het wachtwoord nabij is.
... heb je nog één dag de tijd om je iPhone 5 in leven te houden.
... is het misschien toch niet zo handig om de rechtbank te hacken.
... wordt ransomware een steeds groter probleem voor de samenleving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten