Verzekering

Binnenkort wordt zoonlief, volgens de wet, een volwassen jongeman. Het bereiken van de achttienjarige leeftijd betekent echter nog niet per se dat zo iemand dan ook volledig zelfstandig door het leven kan (of wil), zoals menige ouder zal beamen.

Een van de consequenties van het bereiken van meerderjarigheid is de verplichting om zelf een ziektekosten-verzekering te hebben. Onze huidige verzekering dacht daar een slaatje uit te kunnen slaan: omdat ik de jaarpremie in één keer betaalde, vonden zij dat ik de premie voor m’n zoon ook maar meteen in januari moest betalen. Het heeft even wat moeite gekost, maar ik kon ze uiteindelijk duidelijk maken dat dat nergens op slaat en dat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat mijn zoon zich bij hen gaat verzekeren.

Om de jeugdige zelfstandigheid te bevorderen, heb ik hem verzocht om zelf op zoek te gaan naar een geschikte verzekering (om daar meteen aan toe te voegen dat we, na zijn initiële speurtocht, samen verder kijken). Ik wilde hem laten ervaren dat er best wel wat bij komt kijken en dat er diverse keuzes moeten worden gemaakt. Daarbij gingen mijn gedachten terug naar 1990, toen ik – als ziekenfondsverzekerde – de rijksdienst betrad en me derhalve particulier moest verzekeren. Ik weet niet meer hoe dat toen precies ging, maar wel dat het toen allemaal veel overzichtelijker was.

Reeds een dag later dat hij het had uitgezocht. Voor “iets van honderddertig euro” had hij een verzekering waar de tandarts en de fysiotherapeut bij in zaten. Die laatste leek hem wel handig vanwege zijn sportieve uitspattingen en z’n bijbaantje in de supermarkt, waar hij een paar avonden in de week heer en meester over groente en fruit is, en dus het nodige til- en bukwerk verricht. En die tandarts, tja, daar gaat hij inderdaad tweemaal per jaar naar toe voor controle en soms ook wel een keertje extra. Overigens was hij ook in de veronderstelling dat Toeslagen zijn ziektekostenverzekering (volledig) betaalt.

Kortom, hij had wel degelijk nagedacht over zijn verzekering en daarbij ook een paar keuzes gemaakt. Goed zo, jongen! Ik had nog wel een paar dingetjes toe te voegen. Om te beginnen dat Toeslagen niet zomaar z’n verzekering ging betalen, maar daar een inkomensafhankelijke bijdrage aan zou leveren. Verder heb ik uitgelegd dat Nederland kampioen verzekeren is: bij veel producten, zoals mobieltjes, fietsen en wasmachines wordt tegenwoordig een verzekering aangeboden (soms vermomd als ‘verlengde garantie’), en velen lijkt dat zonder lang nadenken een goed idee. Om een beetje fatsoenlijk met je geld om te gaan moet je echter verder kijken.

Zoals: hoeveel kost die (extra) verzekering nou precies? En wegen die verzekeringskosten op tegen de te verwachten medische kosten? Ai, dat is een lastige vraag: hoe weet je vooraf welke kosten je gedurende het jaar gaat maken? Dat weet je natuurlijk nooit zeker, maar je kunt een inschatting maken op basis van je verleden. Ben je kind aan huis bij de tandarts? Dan is zo’n verzekering, afhankelijk van welke kosten ze allemaal dekt, misschien wel een goed idee. Heb je daarentegen oersterke tanden en kiezen en kom je hooguit bij de tandarts omdat dat nu eenmaal hoort, dan kun je de kosten voor die controles beter uit eigen zak betalen. En hoeveel kost nou eigenlijk zo’n sessie bij de fysio, en hoeveel sessies vergoedt de verzekering?

En dan is er nog het eigen risico. Als je medische kosten naar verwachting onder het wettelijke eigen risico blijven, dan kun je net zo goed een hoger eigen risico nemen. Dat scheelt premie, en die uitgespaarde kosten kun je desnoods besteden aan medische kosten. Komen die er niet, dan kan dat geld in de spaarpot. Bij dat alles speelt die spaarpot trouwens wel een belangrijke rol. Als de medische kosten een keer flink uit de hand lopen terwijl je een magere verzekering hebt afgesloten, heb je dan voldoende geld om die kosten zelf te kunnen dragen? Verzekeringen zijn er nou juist om je financieel te beschermen tegen kosten die je, áls ze zich voordoen, niet zelf kunt betalen.

En dat, zo sloot ik ons gesprek af, is nu wat ik voor mijn werk doe: risicoanalyses uitvoeren. Kijken naar dreigingen, de ernst ervan, mogelijke maatregelen en de impact daarvan. Nemen we maatregelen, of accepteren we het risico? Bij dat laatste hoort ook dat we – heel volwassen – niet gaan zitten huilen als de dreiging zich daadwerkelijk manifesteert. Het is geen exacte wetenschap, dus je kunt er naast zitten. Bovendien kan een manager er, vanuit zijn bredere verantwoordelijkheid, anders tegenaan kijken en niet in je advies meegaan. Uiteindelijk draait het om het maken van keuzes die goed voelen en die je kunt verantwoorden.

Volgende week verschijnt er geen Security (b)log.

 

En in de grote boze buitenwereld …

• maken fraudeurs moeite- en schaamteloos misbruik van de pandemie.
• doet de corona-app het even niet, vanwege een privacy-issue op Android-telefoons.
• sleept een groep Amerikanen Google vanwege dat issue voor de rechter.
• was een Brits spoorwegbedrijf niet alleen het slachtoffer van ransomware, maar werd ook nog eens het mailaccount van hun directeur gebruikt om dat wereldkundig te maken.
• kan een QR-code je naar een verkeerde bestemming leiden.
• behoren domeinnamen tot de kroonjuwelen van ieder bedrijf.
• kun je natuurlijk ook een password manager hacken. (En toch is het slim om er eentje te gebruiken.)
• zijn de klanten van die password manager nu doelwit van een phishingaanval.
• werkt de overheid aan een digitaal paspoort.
• leiden cybercriminelen een saai leven.
• zitten diezelfde cybercriminelen wel goed in de slappe was.
• is de bescherming van je privacy een belangrijke functie van chat-apps.