Criminele gegevenshandel

  

Afbeelding via Pixabay

Ik kan slecht tegen onrechtvaardigheid. Dat gevoel wordt versterkt als financieel gewin de drijfveer voor onrechtvaardigheid is, en ook nog eens doelbewust mensen treft die daar extra kwetsbaar voor zijn. Omdat ik niet in de opsporing werk, zijn mijn middelen om daar iets tegen te doen beperkt. Mijn toetsenbord biedt me in ieder geval de mogelijkheid om erover te schrijven, in de hoop dat het hier en daar iemand voor onheil behoedt.

Onlangs hoorde ik het verhaal van hoogbejaard echtpaar, dat met hun zoon naar de bank was geweest om een volmacht te regelen. Dat vond plaats in een gebouw van beton en staal, zittend tegenover een bankemployee. Een dag of wat later werd de oude heer gebeld door iemand van de bank, en in dat telefoontje werd gerefereerd aan het bezoek met zijn zoon aan het bankkantoor. Er was iets niet goed met de bankpasjes, iemand van de bank zou ze komen ophalen. Het adres was uiteraard bekend. “Dan moet ik de pasjes zeker doorknippen?” “Neenee, dan heeft de politie er niets meer aan. Stopt u ze maar gewoon in een envelop van de bank. En geeft u maar alvast de pincode, zodat wij het kunnen controleren.”

Omdat het verhaal door alle informatie die de criminelen hadden zo plausibel leek, geloofde de man het en gaf hij zijn pincode. Maar er ging toch een rood vlaggetje bij hem omhoog toen hem werd gezegd de pasjes vooral niet door te knippen. Via een andere lijn belde hij z’n zoon, met wie zogenaamd een andere bankmedewerker aan het bellen zou zijn. Die wist echter van niets, en had bovendien meteen door dat het niet pluis was. Hij drukte zijn vader op het hart om de pasjes vooral niet af te geven en de deur stijf dicht te houden. Bovendien werd de politie gebeld.

Zoals gezegd werd zoonlief via een andere lijn gebeld; de hoorn van de eerste telefoon lag nog op tafel, waardoor de crimineel waarschijnlijk het andere telefoontje had gehoord. De politie trof dan ook niets verdachts aan in de buurt waar die mensen wonen. Ze vertelden dat dergelijke criminelen meestal al vlakbij zijn als ze bellen – dan kunnen ze toeslaan voordat het slachtoffer zich bedenkt. Omdat er geen daadwerkelijke overdracht had plaatsgevonden, was daarmee voor de politie de kous af. Een paar dagen later belden ze nog een keer, maar dat was per ongeluk: ze wilden eigenlijk andere mensen spreken, bij wie de criminelen helaas wél waren geslaagd.

Natuurlijk hebben onze bijna-slachtoffers hun pasjes laten blokkeren en door nieuwe laten vervangen. Want stel je voor dat ze een dag later in de supermarkt gerold zouden worden – dan zouden de criminelen alsnog hun bankrekening kunnen plunderen, ze wisten immers de pincodes. Uiteraard hebben de nieuwe pasjes ook een nieuwe pincode (anders zit je nog steeds met hetzelfde probleem). Het is ook verstandig om op je betaalrekening niet meer geld te laten staan dan nodig is om de rekeningen en boodschappen van die maand te betalen. Geld, dat op de spaarrekening staat, kan niet bij een geldautomaat worden opgenomen – ook niet door een pinpasdief. Helaas is dat voor veel ouderen, die geen computer of smartphone hebben, gemakkelijker gezegd dan gedaan: wij jonkies slepen gemakkelijk geld van onze betaalrekening naar de bijbehorende spaarrekening en terug. Het was dan ook een verstandige keuze van bovenstaande bejaarden om hun zoon in te schakelen voor hun bancaire beslommeringen.

Informatie is veel geld waard. Als je weet dat iemand op een bepaald ogenblik op een bepaalde plek is geweest, en je weet waar je dat soort informatie kunt slijten, dan kan dat een aardig zakcentje opleveren. Je moet dan maar net op een plek zitten waar je over de gevraagde informatie kunt beschikken. Of… je zorgt er zelf voor dat je op zo’n plek komt te zitten. Of nog beter: een criminele organisatie plaatst je als een pion in een organisatie. Infiltratie heet dat. Hoe waardevoller de informatie, hoe aantrekkelijker het is om ergens een mannetje te hebben. En die bedruipt zich ook nog eens grotendeels zelf – hij strijkt immers gewoon salaris op. Ik hoop dat de bank in kwestie erin slaagt om de mol te ontmaskeren.

Hoe overtuigender een leugen is, hoe meer puzzelstukjes er kloppen, hoe eerder we erin trappen. Ik ben van nature goedgelovig (of misschien moet ik zeggen: graaggelovig, want ik wil zo graag positief zijn), maar beroepshalve ben ik achterdochtig. Dat levert een interessant – en soms ook hinderlijk – spanningsveld op. Ik moet die achterdocht actief houden zonder mijn geloof in het goede te verliezen. Jij kunt me daarbij helpen door verhalen als het bovenstaande te delen met mensen in je omgeving, vooral met kwetsbaren. Laat hen leren van andermans ervaringen en daarmee het speelveld van de criminelen flink verkleinen. Of je het verhaal zelf doorvertelt of een linkje naar deze blog doorstuurt, maakt me niet zoveel uit. Als je het maar deelt.

Volgende week verschijnt er geen Security (b)log.

 

En in de grote boze buitenwereld …

• moet je voor 20 maart even je 2FA voor Twitter aanpassen.
• geeft de NSA advies voor het beveiligen van thuisnetwerken.
• mogen Europese ambtenaren ook al niet meer tiktokken.
• waarschuwen onderzoekers voor een geheel nieuwe klasse kwetsbaarheden in Apple-spullen.
• heeft de Amsterdamse politie drie jonge ransomwarecriminelen opgepakt.
• was een van de opgepakte mannen actief voor DIVD, een gerenommeerde beveiligingsorganisatie.
• krijgt het MKB hulp bij het kiezen van ICT-leveranciers.
• is vergaande Europese wetgeving voor IoT-devices in de maak.