Cookies

 

Afbeelding via Pixabay

American chocolate chip cookies vind ik erg lekker. Grote stukjes chocola in een knapperig koekje gaan er bij mij in als, eh, zoete koek (maar wel met mate natuurlijk). Een heel ander verhaal wordt het als je de eerste drie woorden weglaat: dan blijven cookies over en die associeer ik eerder met lastige vliegen dan met een lekkernij.

De advertentie- en marketingbranche – en vooral haar opdrachtgevers – hebben ook recht op een goed belegde boterham. Want wij gebruiken met z’n allen allerlei ‘gratis’ diensten op het internet, maar de leveranciers van die diensten kunnen natuurlijk ook niet leven van lucht. Ze verdienen geld door hun diensten vergezeld te doen gaan van reclame. Dat moeten we ze dus ook gunnen. Om die reclame te organiseren worden cookies gebruikt. Zo’n cookie is een bestand dat op jouw computer of mobiel apparaat wordt gezet en dat informatie vastlegt over het contact met jou; met andere woorden, de relatie tussen jouw gedrag en jouw apparaat wordt vastgelegd.

Helaas worden er ook minder frisse praktijken toegepast om nóg meer geld te verdienen. Om hier meer over te weten te komen had ik een gesprek met collega Hans van Buuren, solution architect interaction en gespecialiseerd in dit onderwerp. De rode draad door ons gesprek was profilering. Het is voor adverteerders van groot belang dat ze begrijpen waar onze interesses en behoeftes liggen. Van een aanbieding op luiers word ik al jaren niet meer warm, maar als ik toevallig aan een nieuwe telefoon toe ben en je stuurt me een geweldige aanbieding, dan heb je mijn aandacht. Met andere woorden: ongerichte reclame levert veel minder omzet op dan een goed getimede advertentie aan het juiste adres.

Maar juist het profileren is wat ons vaak een wrange smaak in de mond geeft. ‘Ze’ weten erg veel van ons en die cookies zijn hardnekkig. De meesten van ons klikken bij een cookie-wall (de ‘muur’ die jou scheidt van de informatie die je wilt zien) sowieso snel op “ja doe maar” om verder te kunnen. Als je bij zo’n cookie-wall aangeeft dat je niet zomaar akkoord gaat, dan horen alle soorten cookies standaard uit te staan en kun je ze desgewenst stuk voor stuk aanzetten. Bovendien moet je de mogelijkheid hebben om achteraf op je besluit terug te komen. Je geeft geen eeuwigdurende toestemming aan zo’n website.

Tot zover is er nog niet zoveel aan de hand: je bezoekt webwinkel A, ze weten welke producten je hebt bekeken en spammen je de komende tijd met reclame voor soortgelijke producten. Maar vaak blijft het niet bij zo’n 1-op-1 relatie. Er is namelijk een levendige handel in profielen. Webwinkel A verkoopt dan informatie over jou aan andere partijen. Zodoende ontstaat een veel breder beeld van hetgeen jij online allemaal doet. Daarvoor worden ook zogenaamde third-party cookies gebruikt: die worden niet beheerd door webwinkel A, maar door een derde partij: advertentiebedrijven als Facebook en Google. Deze wat kruimelige cookies worden soms ergens verstopt, waardoor ze achterblijven als jij je cookies weggooit. Maar ze staan in een kwaad daglicht en daarom hebben al diverse browsers de third-party cookies in de ban gedaan, en zelfs Google stopt er dit jaar mee. Snijden ze zich daarmee in het eigen vlees? Nee hoor, ze hebben gewoon iets nieuws bedacht waardoor ze én hun eigen positie op de advertentiemarkt verstevigen, én geen last meer hebben van die vervelende privacywetgeving.

Niet alleen cookies zeggen iets over jou, maar ook de dingen die je op social media zet. Social media lezen dan ook alles wat jij schrijft en leggen allerlei verbanden. Dat gebeurt allemaal geautomatiseerd en wordt onder andere gebruikt om je met nieuwe informatie te voeden die in jouw straatje past. Op die manier kun je verslaafd raken aan zo’n medium – ze bevestigen jouw gedrag en worden daardoor je beste vriend. Dat kan vervolgens ook tot tunnelvisie leiden. Dat zie je bijvoorbeeld bij complotdenkers, die steeds maar meer soortgelijke informatie krijgen voorgeschoteld en dan vast komen te zitten in een bepaald beeld.

Ik vroeg Hans of marketeers mensen zonder scrupules zijn. De gemiddelde marketeer is niet zo hard, maar ze realiseren zich ook lang niet altijd dat het aanbod “ik kan jou zestigduizend cookies verkopen” eigenlijk betekent dat er evenzoveel mensen over de toonbank gaan. Uiteindelijk gaat de opbrengst van de reclame toch boven de privacy van het individu. Nog een tip van Hans: met een adblocker in je browser houd je opdringerige advertenties buiten de deur.

Eens in de zoveel tijd gaan we over de grens boodschappen doen. In de Duitse supermarkt kopen we dan American chocolate chip cookies, made in the Netherlands. Maar dat weet verder niemand. Ook Google niet.

 

En in de grote boze buitenwereld …

• verblijdt Google ons met een privacy-gids voor Chrome.
• worstelen juristen met de term social media.
• praten de EU en de VS weer over de doorgifte van persoonsgegevens.
• horen ook (of liever: juist) ministers zich aan beveiligingsrichtlijnen te houden.
• geldt datzelfde ook voor burgemeesters.
• willen diverse politieke partijen dat het ministers verboden wordt om privé-mailaccounts te gebruiken.
• heeft de Duitse politie ‘s werelds grootste cybercrime-platform uit de lucht gehaald.
• zijn diverse woningcorporaties slachtoffer van ransomware-aanvallen geworden.
• werden twee Belgische luchthavens beboet wegens het temperaturen van reizigers.
• trappen nog steeds heel veel mensen in bankhelpdeskfraude.
• moet je slimme apparatuur vóór verkoop altijd resetten.
• wil de minister een proportionele toegang tot versleutelde gegevens voor opsporingsdiensten. Ik ben benieuwd hoe zo’n crypto-algoritme gaat begrijpen in welke situaties het ‘zwak’ moet worden.