vrijdag 12 april 2019

Je ziel verkopen


Sven: 43, getrouwd, 3 kinderen, academische opleiding, goed inkomen. Marte: 41, getrouwd, 2 kinderen, academische opleiding, goed inkomen. Vraag: moeten deze personen (die geen relatie met elkaar hebben maar dus wel veel op elkaar lijken) evenveel verzekeringspremies betalen?

Extra informatie: hij gaat iedere dag met de auto naar z’n werk, doet de gordel niet om en rijdt steevast te snel. Zij rijdt als een engel: niet te snel, niet te langzaam, keurig volgens de regels en bovendien alleen als ze ergens heen moet waar je niet gemakkelijk met het OV kunt komen. Opnieuw de vraag: laten we deze mensen evenveel betalen voor hun verzekeringen? Nog meer informatie: Sven sport zowat iedere dag, Marte heeft overgewicht en is na werktijd een couch potato. Wat doen we met de premies?

Deze case werd op het ISACA Risk Event geschetst door de Noor Magnus Solberg, werkzaam bij Storebrand (‘Stoerebrand’), de grootste in verzekeringen en pensioenen in Scandinavië. Hij voegde er nog aan toe dat de extra informatie over de verzekerden beschikbaar komt via “een kastje in de auto” en een activity tracker om de pols. Hij zei dit alles op serieuze toon, maar ik meende een goed gecamoufleerde spottende ondertoon te bespeuren. Je zou eigenlijk hopen dat die technische foefjes fictief zijn, maar dat kastje voor in de auto bestaat in Nederland ook al.

Ik zou het geen prettig idee vinden als een bedrijf dergelijke informatie over mij zou kunnen verzamelen. De rijstijlgegevens (zonder locatie) zijn nog tot daaraantoe, omdat ik toch altijd vrij netjes rijd. Maar de gegevens van een activity tracker? Waar ik wanneer ben, hoe snel ik mij beweeg, mijn polsslag? En dat alles bij elkaar in één dossier? Ik moet er niet aan denken. “U bent in een fastfoodrestaurant geweest, daarom betaalt u volgende maand vijf euro meer premie voor uw ziektekostenverzekering.” Of, met een positieve – zij het betuttelende – insteek: “U hebt al een poosje niet meer gesport. Wij sturen u een voucher voor de sportschool.”

Storebrand heeft een enquête gehouden onder duizend klanten. Die willen best graag informatie met de verzekering delen als dat tot lagere premies leidt, op voorwaarde dat het bedrijf honderd procent transparant is over wat het met klantgegevens doet. Voor mij voelt dat toch als het verkopen van je ziel. Maar Storebrand heeft het over de circle of trust: meer gegevens leiden tot beter inzicht, waardoor het bedrijf producten op maat kan aanbieden, waardoor de omzet stijgt. De volgende twee stappen in de cirkel van vertrouwen zijn control/security/transparantie en gestegen vertrouwen bij de klant. De pijl tussen die twee snap ik wel, en ook dat het daarna opnieuw begint met het afstaan van nog meer gegevens. Maar de link tussen omzetstijging en meer control/security/transparantie vind ik lastig. Ja, natuurlijk, als je meer geld verdient, dan kun je meer investeren, maar het hebben van adequate control, beveiliging en transparantie is toch sowieso een voorwaarde om verantwoord te kunnen werken?

Privacy is moeilijk. Iedereen heeft een heleboel dingen die hij wil verbergen (ook al beseffen sommige mensen dat nog niet). Locatie en gezondheid zijn bij uitstek gegevens waarvan veel mensen zélf van willen bepalen wie ze krijgt en wat ermee wordt gedaan. Heb je daarin nog een vrije keus als het je portemonnee beïnvloedt? Of wordt privacy een ding voor mensen die het zich kunnen veroorloven? En als je op een goede dag besluit dat je je ziel terug wilt kopen, kan dat dan nog? De AVG kent het recht om vergeten te worden, maar wat als een bedrijf, dat jouw gegevens mocht oogsten, een datalek heeft gehad? Dat scenario is bepaald niet denkbeeldig, zoals onlangs weer eens bleek (zie de GBBW).

Ik zie mogelijkheden voor een compromis. De kastjes in onze auto’s, om onze polsen en wat je in de toekomst nog meer kunt verzinnen, sturen niet allerlei meetgegevens naar de bedrijven waarmee we zaken doen, maar ze berekenen zelf een rapportcijfer. De bedrijven ontvangen alleen dat rapportcijfer, of misschien zelfs alleen maar een ‘+’ of een ‘-’, maar niet de onderliggende gegevens – die blijven in het kastje en worden gewist zodra het cijfer is berekend en doorgeseind. Dat zou toch ook een win-winsituatie moeten opleveren. De gedachte achter de vraagstelling aan het begin van deze blog was eigenlijk of het wel eerlijk is om iedereen evenveel premie te laten betalen, en het voor de hand liggende antwoord is nee. Een rechtvaardige premie die met een flinke inbreuk op mijn privacy moet worden betaald, gaat mij echter te ver. Mijn compromis maakt een eerlijkere premie mogelijk en geeft de verzekeraars tegelijkertijd iets meer inzicht – maar niet teveel.

En in de grote boze buitenwereld …


... zijn de dossiers van duizenden kwetsbare kinderen gelekt. Doordat de registratie van een internetdomein verlopen was.

... heeft de functionaris gegevensbescherming heel wat vrienden nodig, waaronder de security officer.

... neemt de browser van een cybercrimineel gemakkelijk jouw identiteit aan, als die op het dark web te koop is. Je bent dan vijf tot tweehonderd dollar waard.

... wordt er flink gebruikgemaakt van gestolen identiteiten.

... kan beveiligingsbeleid ook leuk worden opgeschreven.

... zouden Siri, Google en Alexa eigenlijk moeten zeggen: “Alles wat je zegt wordt voor trainingsdoeleinden opgenomen en kan door menselijke medewerkers worden beluisterd.”

... kun je (waarschijnlijk) voorkomen dat apps je afluisteren.

... had een Ier, die zijn huis via Airbnb aanbod, een verborgen camera geïnstalleerd waarmee hij live-streamde wat er in zijn huis gebeurde.

... blijft biometrie nog even moeilijk.

... hebben onderzoekers miljoenen e-mails onderzocht op phishing.

... heeft de zeer geavanceerde TajMahal-spyware zich vijf jaar lang weten te verbergen.


... is het moeilijk om een echte expert te herkennen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten